Een slechtnieuwsgesprek begint met het duidelijk brengen van het slechte nieuws. Daarna moet de patiënt in de gelegenheid gesteld worden om het te verwerken en de eerste emotie te uiten. Vaak hoort een patiënt na het krijgen van het slechte bericht niet meer wat er verder over het behandeltraject wordt gezegd.
Er werd bloed afgenomen, onderzoeken en scans werden gedaan en het was al snel duidelijk: ik had de ziekte van Kahler. De dokter vertelde me dit terwijl ik alleen was op de verpleegzaal. Ik was overstuur, helemaal van de kaart en toen hebben ze me van de zaal af gereden, mijn man gebeld en in een kamertje apart alles uitgelegd. Ik was zo ziek dat het ook niet helemaal goed tot me doordrong.
Wat ik ongepast vond was dat die dokter tijdens dat onderzoek zei: ik voel het al, dat is niet goed. Daar had ik natuurlijk wel rekening mee gehouden, maar niet om dat op het moment te horen dat je daar ligt in een afschuwelijke houding, bloot. Ik ging door de grond, maar was ook wel geschokt over zo'n gebrek aan inlevingsvermogen en respect. Ik weet wel hij doet die onderzoeken hele dagen, voor hem is het natuurlijk de normaalste zaak van de wereld dat mensen kanker krijgen. Maar niet voor mij. Hij had me even bij moeten laten komen en dit moeten vertellen als ik weer netjes aangekleed tegenover hem zat.
Iemand die met klachten naar de dokter gaat, weet dat het ook wel eens niet goed zou kunnen zijn. Maar hoe bereid je je voor op slecht nieuws? Kan dat eigenlijk wel. En hoe vertel je iemand op de goede manier het slechte nieuws? Oftewel hoe voer je een goed slechtnieuwsgesprek?
Tip voor Patiënt: Neem altijd iemand mee naar de gesprekken met de arts om de informatie zo goed mogelijk te verwerken.
Tip voor Professional: Zeg niet te veel tijdens het onderzoek. Trek de conclusies pas in een gesprek met de patiënt.