|
(Nieuwe pagina aangemaakt met ' {{OLmK Context VN |Model link=OLmK Financieël welzijn }} {{Context VN show |Heading=Financieël welzijn }}')
|
(Label: visualeditor)
|
||
| Regel 1: | Regel 1: | ||
| + | Vanuit de interviews is naar voren gekomen dat het in het dagelijks leven van belang is om financiële zekerheid te hebben. Wanneer er plots iets bij het individu, de partner of in het gezin gebeurd waardoor deze financiële zekerheid niet meer gewaarborgd kan worden, kan dit stress veroorzaken. Pieter van Stichting het Steunpunt Terneuzen benoemt dan ook: "Wanneer het slecht gaat met iemand op financieel gebied zal het ook eerder slecht gaan op psychisch gebied." Kankerpatiënten moeten door zware behandelingen, zoals chemotherapie, vaak minder of aangepast werk verrichten en in sommige gevallen betekend de ziekte zelfs het stoppen met werken. Patiënten en professionals geven dan ook aan dat de patiënt veel zelf moeten regelen op financieel gebied, zoals het invullen van vele formulieren, '''INT.7''' gesprekken aangaan met bedrijfsartsen of arboartsen '''INT.2''' en aankloppen bij de gemeente voor de WMO '''INT.6'''. Patiënten weten vaak niet dat het grote financiële gevolgen kan hebben wanneer zij tegen een bedrijfsarts zeggen dat 'het wel goed gaat', terwijl dit helemaal niet zo is. Het UWV wilt het liefst zoveel mogelijk mensen goedkeuren zodat het hen zo min mogelijk geld gaat kosten, wanneer een patiënt dan zegt dat ze zich wel goed voelen is de kans op een uitkering minimaal. Door deze onwetendheid bij vele patiënten krijgen een aantal van hen hier begeleiding in, zo begeleid Pieter hen door dit proces, verteld hij hen welke stappen ze moeten ondernemen, hoe deze precies in zijn werk gaan en welke resultaten de patiënten hier vervolgens uit kunnen halen. Maar ik hoeveel gevallen wordt deze begeleiding dan ook echt aangeboden? Weten de patiënten waar ze deze hulp kunnen vinden? |
||
| + | |||
| + | Een ander item wat sterk uit de interviews naar voren komt zijn de bezuinigingen in de zorg die de laatste tijd centraal staan. Medewerkers krijgen vanuit de organisatie waarvoor zij werken een minimum aantal aan uren waarin zij al hen handelingen moeten verrichten. Zo benoemd Wilma van Allévo dat zij bij sommige patiënten 5 á 10 minuten gekort zijn voor het verlenen van de algemene dagelijkse levensbehoeften. Dezelfde handelingen moeten verricht worden maar het liefst allemaal in zo'n kort mogelijke tijd, een goedkopere tijd '''''INT.6'''''. Ook verteld Paul van Hematon dat hij ziet dat de oncologieverpleegkundigen vaak nauw betrokken zijn met de patiënt en tijd proberen vrij te maken om af en toe een praatje met hen te maken. Paul vind echter dat hematologen zelf ook meer met de patiënt in gesprek zouden moeten gaan. Waarom zij dit niet doen kan te maken hebben met het feit dat zij een bepaald aantal uren krijgen om te werken en hun schema dan ook helemaal volgepropt wordt, zoveel mogelijk doen in de uren waarover zij beschikken '''INT.4'''. |
||
{{OLmK Context VN |
{{OLmK Context VN |
||
Vanuit de interviews is naar voren gekomen dat het in het dagelijks leven van belang is om financiële zekerheid te hebben. Wanneer er plots iets bij het individu, de partner of in het gezin gebeurd waardoor deze financiële zekerheid niet meer gewaarborgd kan worden, kan dit stress veroorzaken. Pieter van Stichting het Steunpunt Terneuzen benoemt dan ook: "Wanneer het slecht gaat met iemand op financieel gebied zal het ook eerder slecht gaan op psychisch gebied." Kankerpatiënten moeten door zware behandelingen, zoals chemotherapie, vaak minder of aangepast werk verrichten en in sommige gevallen betekend de ziekte zelfs het stoppen met werken. Patiënten en professionals geven dan ook aan dat de patiënt veel zelf moeten regelen op financieel gebied, zoals het invullen van vele formulieren, INT.7 gesprekken aangaan met bedrijfsartsen of arboartsen INT.2 en aankloppen bij de gemeente voor de WMO INT.6. Patiënten weten vaak niet dat het grote financiële gevolgen kan hebben wanneer zij tegen een bedrijfsarts zeggen dat 'het wel goed gaat', terwijl dit helemaal niet zo is. Het UWV wilt het liefst zoveel mogelijk mensen goedkeuren zodat het hen zo min mogelijk geld gaat kosten, wanneer een patiënt dan zegt dat ze zich wel goed voelen is de kans op een uitkering minimaal. Door deze onwetendheid bij vele patiënten krijgen een aantal van hen hier begeleiding in, zo begeleid Pieter hen door dit proces, verteld hij hen welke stappen ze moeten ondernemen, hoe deze precies in zijn werk gaan en welke resultaten de patiënten hier vervolgens uit kunnen halen. Maar ik hoeveel gevallen wordt deze begeleiding dan ook echt aangeboden? Weten de patiënten waar ze deze hulp kunnen vinden?
Een ander item wat sterk uit de interviews naar voren komt zijn de bezuinigingen in de zorg die de laatste tijd centraal staan. Medewerkers krijgen vanuit de organisatie waarvoor zij werken een minimum aantal aan uren waarin zij al hen handelingen moeten verrichten. Zo benoemd Wilma van Allévo dat zij bij sommige patiënten 5 á 10 minuten gekort zijn voor het verlenen van de algemene dagelijkse levensbehoeften. Dezelfde handelingen moeten verricht worden maar het liefst allemaal in zo'n kort mogelijke tijd, een goedkopere tijd INT.6. Ook verteld Paul van Hematon dat hij ziet dat de oncologieverpleegkundigen vaak nauw betrokken zijn met de patiënt en tijd proberen vrij te maken om af en toe een praatje met hen te maken. Paul vind echter dat hematologen zelf ook meer met de patiënt in gesprek zouden moeten gaan. Waarom zij dit niet doen kan te maken hebben met het feit dat zij een bepaald aantal uren krijgen om te werken en hun schema dan ook helemaal volgepropt wordt, zoveel mogelijk doen in de uren waarover zij beschikken INT.4.